Ongebreideld, steen, ijzer

Floor Max:

Sinds mijn afstuderen aan de HKU in 1993 ben ik actief als sieraadontwerper. Sinds mijn start als professioneel kunstenaar heb ik te maken met vooroordelen. Dat heeft te maken met mijn naam, de beoefende discipline en de door mij veel gebruikte textiele technieken.

Bij het horen van mijn naam zien veel mensen een man voor zich. Zoals een directeur van een middelgroot museum. Hij had mijn werk ergens gezien en nodigde mij schriftelijk uit voor een afspraak. Bij de ontmoeting op het afgesproken tijdstip kon hij zijn teleurstelling over het feit dat ik een vrouw bleek, niet verhullen. Blijkbaar was een man die zich bezighoudt met sieraden interessant en een vrouw die hetzelfde werk maakt een stuk minder boeiend. Er kwam geen expositie van mijn werk.

De door mij beoefende discipline ‘sieraad’ wordt nog steeds door veel mensen binnen de Kunst niet voor vol aangezien. Al 30 jaar is er een voortdurende discussie of sieradengaleries mogen deelnemen aan de Kunstrai. Met wisselend resultaat. Dit ondanks het feit dat het moderne sieraad (ook die van mij) tegenwoordig door musea worden verzameld en getoond. Ook binnen onze vereniging werd ik herhaaldelijk verwelkomd met een ‘Kijk, daar hebben we ons sieradenmeisje’. Wat best denigrerend klinkt.

Bij het maken van mijn sieraden maak ik naast de gebruikelijke edelsmedentechnieken veel gebruik van textiele technieken zoals haken, breien, wikkelen en weven. Oeroude technieken die worden gezien als ‘vrouwelijk’. Niks mis mee zou ik zeggen, gebruikt in de mooiste kunstwerken en industrieel verwerkt tot bijvoorbeeld Heras hekwerken. Toch ook vaak laatdunkend gekenmerkt als macramé werkjes.

Kortom tijd om een paar stevige gehaakte sieraden te laten zien, graag aan de muur.